மணி சுமார் மதியம் 12:30 இருக்கும் ,எதர்ச்சையாக நான் அந்த ஓட்டலுக்கு செல்ல நேர்ந்தது.எனக்கு பசியில்லை,ஆனால் உடன் வந்தவர்கள் ஏதாவது
சாப்பிட வேண்டும் என்பதால் நானும் ஓட்டலுக்குள் இழுத்து வரப்பட்டேன்.எனக்கு ஒரே ஒரு காபி போதும் என சொல்லிவிட்டு மற்ற மேஜைகளில் என்ன
என்ன சாப்பிடுகிறார்கள் என நோட்டமிட கண்கள் கிளம்பியது.
எனது இடபுற மேஜையில் கைலி கட்டிக்கொண்டு,வெள்ளை சட்டையணிந்த,மிதியடிகளை கழற்றிய நிலையில்,
இடது கையில் பெரிய அப்பளத்தை பிடித்துக்கொண்டு ஒருவர் சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தார்.
பசி மிக அதிகம் போல,சாப்பிடுவதில் மிகுந்த கவனம் கொண்டு, அக்கம் பக்கம் பார்க்காமல் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தார்.
சாம்பார் சாதம் சாப்பிட்டு முடித்த தருவாயில் தான் நான் அவரை கவனிக்க ஆரம்பித்தேன்,தட்டில்
இன்னும் சில உருண்டைகள் சாம்பார் சாதம் இருக்கும் போதே காரக்குழம்பை ஊற்றி மீதி சாதத்துடன் பிசைந்து சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தார்.
எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம் , இதில் என்ன ஆச்சரியம் என நீங்கள் கேட்டலாம், எனக்கு ஆச்சரியம் தான், ஏன் என்றால் என்னால் அவ்வளவு பெரிய
அப்பளத்தை உரு கொலையாமல் இடது கையில் பிடித்து பசி வேளையில் சாப்பிட முடியாது, நான் 4-5 பாகங்களாக அப்பளத்தை உடைத்து சோற்றுடன்
சேர்த்து சாப்பிடுவேன்.வலது கை பசிக்காக போரடி வெற்றி பெற்றுக்கொண்டிருக்கும் போது,இடது கை மெதுவாக,சாந்தமாக அப்பளத்தை ஏந்தி பிடித்திருப்பது
எனக்கு சாத்தியமில்லாத காரியம்,பசியின் தாக்கம் எனது இட கையிலும் நுழைந்து அப்பளத்தை நொருக்கியிருக்கும்.
ஒரு வழியாக வெள்ளை சாதம் காலியானதும் மீதமுள்ள அப்பளத்தை ருசித்துவிட்டு ,பசியை வெற்றி கண்டவராக செருப்பை அணிந்து கொண்டு இருக்கையில்
இருந்து எழுந்தார்.அதுவரை அவர் மறைத்து வைத்திருந்த என் பார்வையில் படதா,பார்வையரற்றவர்கள் பயன்படுத்தும் ஊன்றுகோலை தரையில் தட்டி தட்டி கை
அலம்பும் இடத்தை தாண்டி நடந்துக்கொண்டிருந்த போது ஓட்டலில் பணி புரியும் பெண்களில் ஒருத்தி ஓடிச்சென்று அவரை கை அலும்ப செய்துவிட்டு
அவரை ஓட்டலுக்கு வெளியே சென்று விட்டாள், உள்ளே வரும் போது அவள் மிகவும் அழகாக தேன்றினாள்,ஆம் அந்த நேரம் அங்கே சாப்பிட்டு கொண்டு
இருந்தவர்களையும், சப்ளை செய்து கொண்டிருந்தவளையும் சேர்த்து, ஏன் அதையும் விட அவள் அழகியாக, பேரழகியாக எனக்கு காட்சியளித்தாள்.
காட்சியளிப்பது கடவுள்களின் வேலை மட்டும் இல்லை என மறுபடியும் எனது அககண்கள் உறுதிபடுத்திக்கொண்டன.
